Język hiszpański należy do grupy języków romańskich, które powstały w oparciu o łacinę potoczną, stosowaną przez niewykształcony lud. W poszczególnych rzymskich prowincjach, łacina, którą posługiwała się na przykład armia, ulegała zmianom w wymowie, aby po upadku Cesarstwa rozpocząć swój indywidualny rozwój. W ten sposób doszło do utworzenia poszczególnych języków romańskich, takich jak włoski, francuski czy najbardziej popularnego z nich – hiszpańskiego.
Historia języka hiszpańskiego
Język hiszpański, razem z portugalskim i katalońskim, tworzy grupę języków ibero-romańskich. Początki formowania się języka hiszpańskiego sięgają V wieku. Za datę jego faktycznego powstania uważa się natomiast okres przed rokiem tysięcznym. Pierwsza oficjalna nazwa hiszpańskiego z elementami łaciny brzmi Romance. Określenie ‘hiszpański’ pochodzi od nazwy prowincji Hispanii z okresu rzymskiego panowania na Półwyspie Iberyjskim. Choć hiszpański posiadał i posiada wiele dialektów, to za standardowy uznano w 1253 roku dialekt kastylijski, który do dzisiaj jest stosowany dla określenia języka urzędowego w Hiszpanii.
Za pierwsze dzieło napisane w języku hiszpańskim uważa się Poemat o Cydzie, czyli rycerski epos napisany w 1140 roku. Do prawdziwej standaryzacji języka pisanego doszło w 1492 roku, kiedy to powstała pierwsza gramatyka hiszpańskiego, a dwa lata później słownik z przekładem na łacinę. Pod koniec XV wieku Hiszpania stała się wielkim imperium, które posiadało liczne zamorskie kolonie. W związku z tym doszło do rozprzestrzeniania się hiszpańskiego, dlatego jest on dzisiaj jednym z języków posiadających największą liczbę użytkowników na świecie.