Za dialekty pidżynowe uznaje się języki, które zostały stworzone na bazie dwóch lub więcej języków w celu uproszczenia procesu komunikacji. Do stworzenia języka pidżynowego dochodzi zazwyczaj na obszarach, gdzie populację stanowi skupisko ludności różnorodnej pod względem narodowości, z których każda posługuje się odmiennym językiem. To dlatego pidżyny są najczęściej spotykane na obszarach, które w przeszłości były kolonizowane przez odkrywców francuskich, hiszpańskich czy angielskich.
Język pidżynowy – cechy oraz rodzaje
Jak wcześniej zostało wspomniane, pidżyny cechują się o wiele prostszą formą i bardziej zrozumiałymi zasadami niż języki, z których się wywodzą. W pidżynach nie istnieje fleksja, czyli odmiana części mowy przez kategorie gramatyczne, gdyż sprawia ona zbyt wiele trudności. Dlatego języki pidżynowe to najczęściej języki pozycyjne, w których szyk wyrazu, intonacja czy wyrazy pomocnicze decydują o stosunkach gramatycznych pomiędzy słowami. Ilość słów w pidżynach jest również mocno ograniczona – można powiedzieć, że zawarte są w nim jedynie te słowa, których użycie jest niezbędne dla danej grupy, na przykład aby porozumieć się w trakcie zawierania transakcji handlowych. Zasady budowania zdań także ulegają znacznemu uproszczeniu.
Wszystkie te cechy pozwalają sprawnie posługiwać się językiem pidżynowym dwóm obcojęzycznym dla siebie stronom. Za klasyczne przykłady pidżynów uważa się pidżyn chińsko-angielski, język kreolski oraz spanglish – uproszczoną wersje hiszpańskiego z wieloma angielskimi zapożyczeniami.